Ik hou niet van koken. En dan?

2024 Auteur: James Gerald | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 14:14

Ik ben geen feministe. Ik hou van mannen. Ik ben bereid om ze zonder klagen te gehoorzamen, op basis van hun eigen simpele argument dat ze mannen zijn en voor zichzelf beslissen wat het beste is. Ik kan een vest zijn voor gierige mannentranen, een energiegenerator, een aanhankelijke kat en zonder de minste inspanning trouw in de ogen kijken zonder de minste inspanning. Ik kan zelfs een carrière opgeven als mijn gezinsgeluk dat vereist. Over het algemeen zou ik aanspraak kunnen maken op de titel van de ideale echtgenote van alle tijden en volkeren, zo niet voor één "maar". Ik heb een hekel aan koken. Ik vind het helemaal niet leuk.

Ik reserveer meteen: "Ik vind het niet leuk" betekent niet dat ik niet weet hoe. Ik kan, en nogal wat gerechten. Ten eerste is mijn moeder al haar hele leven een zeer inventieve kok en ten tweede studeert mijn zus aan het culinair lyceum. Nou, en ten derde, ze inspireren me allebei methodisch dat een normale vrouw verplicht is om voedsel te koken. En geen sandwiches met verschillende vullingen, maar pap, soep, vlees, vis, gestoofde kool, gebakken aardappelen, pannenkoeken, taarten, koolrolletjes, salades … en compote. En elke dag. Drie keer per dag. En elke keer - een nieuwe. En zo mijn hele leven. Tot de dood ons scheidt van de kachel.

Koken is voor mij een struikelblok geworden. Toen ik me het gezinsleven voor mezelf voorstelde, ontstond er een vreselijk beeld voor mijn ogen: 's ochtends bak ik eieren in de keuken en doe dan de afwas. 's Avonds ren ik van mijn werk naar huis, schil haastig aardappelen, schroei de kip, snijd wortelen en kook het avondeten. Daarna was ik de afwas. Dan kook ik tot drie uur 's nachts drie dagen van tevoren, zodat ik morgen in ieder geval kan slapen. Daarna was ik de afwas. Maar dit zijn nog steeds bloemen. Wat als zijn ouders op zondagmiddag op bezoek komen? Het zal nodig zijn om hen te bewijzen dat de zoon de meest waardige schoondochter voor hen heeft gekozen. En als, God verhoede, een bedrijf samenkomt of een nieuw jaar plaatsvindt, zal ik een gastvrije gastvrouw moeten worden en iets bijzonders opnieuw moeten uitvinden aan het fornuis? En dan de hele horde afwassen. En wanneer het kind verschijnt, zal hij ook eten, en elke dag. En als je bedenkt dat ik altijd al drie kinderen heb gewild… Nee, stop, ik word gek!

Echt, de weg naar het hart van een man gaat door zijn maag! Als ik vrouwenbladen lees, kom ik constant recepten tegen voor verschillende lekkernijen. Beroemde actrices zeggen unaniem: "Ik ken zulke geheimen van thuiskoken dat mijn mannen niet zonder mijn gerechten en zonder mij zouden kunnen leven." Of nog categorischer: "Een vrouw begint niet vanuit bed, maar vanuit de keuken."

Ik hou niet van koken! Iemand houdt niet van zingen of dansen, maar ik hou niet van koken. Tegelijkertijd voel ik geen afkeer van het huishouden, integendeel: schoon en glanzend in huis brengen is een bezigheid waarvoor ik het niet erg vind om een vrije dag door te brengen. En als je tijdens het schoonmaken iets minimaals aankleedt en in deze vorm met een doek op de vloer rijdt of stof van de bovenste planken veegt, zal je geliefde ook echt van schoonmaken houden. Toegegeven, het zal een beetje aanslepen.

Over het algemeen kan ik alles. Maar om te koken - bedankt. Een reclameposter met Andriana Sklenarikova vloeide als balsem op mijn gekwelde ziel. Het topmodel met recordlange benen toonde haar buste, verleidelijk uitpuilend in een Wonderbra, en onder al die pracht stond het bijschrift: "Ik kan niet koken. Maar wat maakt het uit?" Inderdaad, denkt een man aan een gezamenlijke keuken, kijkend naar de vormen van Andriana? Als zo'n uitspraak nu maar in het echte leven wordt gespeeld! En als je mijn toch al luxe derde maat in dezelfde Wonderbra aantrekt…

Herinner je je de bebaarde anekdote nog over een studentenpaar dat alleen maar liefde at? Op een dag kwam de man thuis, en de vrouw ging met een blote kont op de radiator zitten en kirde: "Ik ben het avondeten aan het opwarmen, schat." Maar ook bij één geslacht houd je het niet lang vol. Bovendien, als de laatste bijzonder succesvol is, lijkt de eetlust ronduit wolfachtig. Een urgent probleem dus?

Ik denk dat mijn televisiewerk een belangrijke rol heeft gespeeld bij het vormgeven van mijn afkeer van de keuken.'s Ochtends kon ik met de thee opschieten, 's middags at ik iets bij het buffet, in de pauze tussen het filmen, of - eerlijk gezegd - ik knaagde aan koekjes en koffie bij buffetten, en 's avonds had ik alleen de kracht om te vallen dood op het bed zonder make-up door te spoelen. Maar ik vond het werk leuk. Collega's die met mij in dezelfde modus bestaan, grapten somber dat gastritis een beroepsziekte is van journalisten en dat onze broer gemiddeld 38 jaar oud wordt - ook vanwege deze gastritis. Daarnaast ben ik een nogal pretentieloos persoon en eet ik makkelijk sandwiches, havermout en allerlei halffabrikaten. En als ik zelfgemaakt eten wil, dan trek ik een schort aan en bouw ik iets serieus. Maar doe het elke dag…

Hoe te zijn? Ik hoorde over een meisje dat direct na de bruiloft (slim, niet de dag ervoor) aan de pasgetrouwde vertelde dat ze niet kon en niet zou kunnen: wassen, strijken, wassen, schoonmaken, vegen en koken. De verliefde man at tijdens zijn honingweek moedig in cafés en kantines. De tweede week kookte hij zelf, wat hij kon. Aan het begin van de derde kwam hij in opstand en eiste een normaal diner van zijn vrouw. Als reactie noemde ze hem een despoot, klaar om haar in haar beste jaren aan het fornuis, de koelkast en de gootsteen te ketenen, herinnerde haar aan haar waarschuwing, dreigde subtiel te scheiden en sloot zichzelf met tranen op in de kamer. De volgende dag klopte de ongelukkige echtgenoot op haar deur met een boeket rozen en beloofde in de toekomst niet meer over eten te zullen praten. Sindsdien kookt hun man in hun familie. Zelf begon ze zich pas te interesseren voor het kookproces toen er een magnetron, een ultramodern fornuis en een arsenaal aan keukenmachines en teflon-gerei in huis verschenen. Zoals je kunt zien, is in haar geval alles prima verlopen. Misschien wilde ze dit vanaf het begin?

Dus wat als je echt een hekel hebt aan linoleum wassen, of afstoffen, of de hond uitlaten, of koken?

Er zijn drie opties:

1. Huur een huishoudster in.
2. Rust je huis uit met superkrachtige apparaten die, volgens de advertenties, 'schoonmaken een plezier maken'. En vergeet wasmiddelen niet.
3. Deel verantwoordelijkheden met je man. Bijvoorbeeld: "Op jou - veeg dagelijks de gang en keuken af met een natte doek, op mij - om orde op zaken te stellen in de badkamer en op het toilet. Jij - borden, ik - tapijten. Jij - om vandaag het avondeten te koken, ik - morgen." Dus het zal eerlijk zijn. Het blijft alleen om de man hiervan te overtuigen. Het huishouden is immers niet het exclusieve voorrecht van de vrouw, maar evenzeer een gewone zaak als het aanvullen van een gezinsrekening of het opvoeden van een kind. En trouwens, echte mannelijke koks uit het Oosten (wah!) Zijn er zeker van dat een vrouw helemaal niet bij het fornuis mag: dat is een te belangrijke baan.

Wat mij betreft, als mijn geliefde en ik het altaar bereiken, zal ik hem aanbieden om het koken over te nemen. Gelukkig voor mij kookt nu alleen hij.