Albina

2024 Auteur: James Gerald | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 14:14

* * *

ONTHOUDEN?

Lange tijd begreep ik toen, op de achterbank van je auto, niet waar we heen gingen - ik begreep alles alleen toen ik in een grote witte kamer was, - ik begreep in die paar minuten waarin je wat papieren invulde aan de balie, - Ik begreep het toen ik je hoorde zeggen: "Ik hoop dat je iets voor haar vindt." De roodharige vrouw, die uw documenten accepteerde, haalde haar schouders op - ze kende waarschijnlijk heel goed de echte toekomst van de oude hond. Je nam afscheid van me, streelde mijn hoofd en keek me even in de ogen, waarbij je mijn halsband als aandenken nam.

Meer details

* * *

DANSEN IN DE REGEN

Een paar minuten geleden realiseerde ze zich plotseling één ding: de hemel weet hoe ze moet huilen. Ja, ze huilen…. Ze huilen bijna op dezelfde manier als mensen: soms - slechts een paar minuten, als een beledigd kind dat kalmeert zodra hij een nieuw speeltje krijgt, en dan drogen deze tranen snel op op het enigszins natte asfalt, en soms - voor een lange tijd en jammerlijk, alsof ze veel pijn hadden - dan veranderen hun tranen in plassen, die na een paar uur beginnen te lijken op donkere wonden op langzaam drogende wegen.

Meer details

* * *

STOM GEVOEL

Ik vraag mezelf constant af - waarom word ik gek van jaloezie, als ik er geen seconde aan heb getwijfeld dat elk woord van jou waar is? Ik geloof je onvoorwaardelijk als je me je liefste persoon noemt - zelfs een zweem van twijfel kruipt niet in mijn ziel als we samen zijn. Maar jaloezie begint mijn geest langzaam te doden, de stem van mijn hart te overstemmen, wanneer je niet bij me bent, wanneer ik de jouwe niet kan aanraken

Meer details

* * *

RARE MENSEN

We zijn verontwaardigd over de harteloosheid van onze buurvrouw, die een hulpeloze puppy op straat gooide alleen omdat haar zoon plotseling een allergie voor honden ontwikkelde en ze gewoon geen tijd heeft om geschikte nieuwe eigenaren voor het ongelukkige wezen te zoeken, en na een paar uur deinzen we angstig terug voor de half gescheurde hongerige bastaard met zieke gele ogen, die boos gromt naar iedereen die langskomt, omdat haar herinnering nog niet helemaal is verdwenen uit de herinneringen dat ze ooit haar eigen kom en kleed in de hoek van een kleine lichte kamer, en omdat ze nog steeds niet begrijpt waar dit allemaal is verdwenen en vooral - waarom?….

Meer details

* * *

GEMAKKELIJK VERLEIDEN ANGEL

Zijn lichaam maakte me gek. Zijn handen, die me eerst zo koud leken, bleken verrassend warm en zachtaardig. Ik hield van de aanraking van zijn gladde, doorschijnende lichte huid, ik hield van het zachte geritsel van vleugels in het donker en zijn zachte, timide, studerende aanrakingen op mijn lichaam. Ik wilde niet dat de nacht zou eindigen. Ik haatte mentaal het zonlicht, vervloekte de zonsopgangen en telde de minuten die nog over waren tot de volgende avond, wetende dat hij zou meekomen met de zwarte dekking van de nacht …

Meer details

* * *

BEL IN STILTE

Soms werd de stilte van een leeg appartement verbroken door een scherp telefoontje en Maria Nikolajevna, die de hoorn opnam, verwachtte met verborgen hoop de stem van haar dochter in de verte gedempt te horen. Nastya belde heel zelden en sprak nooit lang - het kostte haar vijf minuten om erachter te komen hoe het met haar ging en om haar te vertellen dat het goed met haar ging. Toen streelde Maria Nikolajevna peinzend de telefoonhoorn voor een paar seconden, alsof ze de intonatie van haar geliefde stem zelfs maar een moment kon vasthouden, en er speelde een flauwe glimlach op haar gerimpelde gezicht. Weer prikte er iets zwak in mijn hart. Maria Nikolaevna keek op haar horloge en zuchtte - het is tijd om nog een deel van de pillen in te nemen …

Meer details

* * *

VLUCHT NAAR OVERAL

Lichte duizeligheid en onverbiddelijk naderende mistslierten… Heel even laait de angst weer op in mijn hoofd, waardoor ik een onwillekeurige ruk met mijn handen moet maken. Ik maak een schommel, dan nog een, en plotseling realiseer ik me dat de ruimte om me heen niet meer ronddraait, de leegte stopt en trekt me niet meer naar binnen. Nogmaals, ik hef mijn handen voorzichtig op en met een zinkend hart geniet ik van het gevoel van lichtheid door mijn hele lichaam, dat zich tegelijkertijd vermengt met een verraderlijke trilling in elke cel van mijn wezen. Geleidelijk leer ik de vleugels te beheersen, bijna zonder ze te voelen, giet ik in de koele luchtstroom en laat mijn lichaam de vrijheid voelen waar ik altijd van heb gedroomd.