Behandeling van cystitis met medicijnen

2024 Auteur: James Gerald | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-01-12 17:46

Cystitis is een acute of chronische ontsteking van het blaasslijmvlies, meestal als gevolg van een bacteriële infectie. Mogelijke oorzaken van ontstekingen zijn ook virussen, schimmels, parasieten, langdurig gebruik van bepaalde medicijnen (voornamelijk immunosuppressiva), bestraling en andere.

Oorzaken van cystitis

Enkele van de meest voorkomende factoren die het risico op het ontwikkelen van de ziekte verhogen, zijn:

• vrouwelijk geslacht: vanwege de anatomische kenmerken van de urethra bij vrouwen (korter en breder dan bij mannen), wordt de penetratie van verschillende pathogenen vergemakkelijkt;
• zwangerschap: een vergrote baarmoeder drukt de blaas en de urinewegen samen, wat leidt tot urineretentie (vooral in het tweede en derde trimester);
• lage intieme hygiëne;
• diabetes mellitus: de aanwezigheid van glucose in de urine creëert een gunstige omgeving voor de groei van bacteriën;
• spanning;
• verminderde immuunafweer: als gevolg van aangeboren of verworven immunodeficiëntie, frequente ziekten, na de griep, tijdens het gebruik van antibiotica en corticosteroïden;
• niersteenziekte;
• menopauze: een afname van het niveau van vrouwelijke geslachtshormonen verzwakt de afweer van het lichaam en maakt het vatbaar voor dergelijke infecties;
• met prostaathypertrofie: mannen ontwikkelen zelden cystitis, maar als het aanwezig is, wordt het vaker waargenomen met complicaties van verschillende ernst.

De ziekte wordt gekenmerkt door specifieke klinische manifestaties, waaronder frequente aandrang om te urineren, pijnlijk urineren in kleine porties, pijn in de onderbuik (nabij het schaambeen), branderig gevoel en ongemak tijdens het plassen, aandrang 's nachts.

Klinische symptomen verschijnen meestal abrupt en verminderen het comfort van de patiënt aanzienlijk.

Hoe cystitis snel en effectief te behandelen?

Ongeacht de vorm van de ziekte is behandeling van cystitis noodzakelijk en het wordt aanbevolen om een arts te raadplegen om de oorzaken te bepalen die tot deze aandoening hebben geleid.

Therapie voor infectieuze cystitis richt zich op de vernietiging van etiologische agentia (etiotrope behandeling tegen de ziekteverwekker).

Verdovende middelen

De meest gebruikte antibiotica en chemotherapeutica behoren tot de groep van chinolonen, sulfonamiden, bètalactam-antibiotica, fosfomycine. De duur van de antibioticakuur wordt voor elke patiënt individueel bepaald, afhankelijk van de symptomen en etiologische oorzaken van de infectie, meestal binnen drie tot zeven dagen.

Fluoroquinolonen zijn synthetische chemotherapiemedicijnen met een extreem breed werkingsspectrum en een relatief lage toxiciteit. Ze zijn bacteriedodend (doden bacteriën), verspreiden zich uitstekend in het lichaam en bereiken hoge concentraties in verschillende organen en structuren, waaronder de prostaat, nieren en urine.

De belangrijkste geneesmiddelen die worden gebruikt bij urologische aandoeningen zijn norfloxacine, ciprofloxacine, sparfloxacine, levofloxacine. Ze worden met verhoogde voorzichtigheid gebruikt bij patiënten met ernstige nierinsufficiëntie, bij zwangere vrouwen en in de kindertijd.

Sulfonamiden zijn een groep chemotherapeutische middelen met een bacteriostatisch effect (onderdrukken de vermenigvuldiging van bacteriële pathogenen) en een breed werkingsspectrum. Ze worden zelden gebruikt voor urineweginfecties vanwege het hoge risico op bijwerkingen.

Deze medicijnen dringen de ontstoken gebieden binnen en interfereren met de vorming van foliumzuur, wat nodig is voor de vermenigvuldiging van gevoelige pathogenen.

Ze zijn vooral effectief tegen infecties veroorzaakt door chlamydia, gonokokken, streptokokken, E. coli, maar minder actief tegen pseudomonas. Leidt vaak tot gastro-intestinale stoornissen, lichtgevoeligheid, huiduitslag, nefrotoxiciteit, hematologische stoornissen.

Bèta-lactamantibiotica vertegenwoordigen een grote klasse geneesmiddelen; voor cystitis zijn penicillines met een breed werkingsspectrum (bijvoorbeeld azlocilline) en cefalosporines, vooral van de eerste (cefalexine, cefazoline) of tweede generatie (cefuroxim, cefamandol), voornamelijk gebruikt.

Ze worden parenteraal toegediend voor ernstige cystitis en ontwikkelde complicaties, of oraal voor milde symptomen. Ze hebben een bacteriedodend effect, maar zijn alleen effectief tegen micro-organismen die daarvoor gevoelig zijn, vooral positief wanneer ze volgens Gram worden gekleurd. Ze zijn licht toxisch en veroorzaken zelden bijwerkingen.

Er zijn wegwerppoederpreparaten om op te lossen in water dat fosfomycine bevat. Het medicijn is zeer actief en effectief, maar het wordt met verhoogde voorzichtigheid gebruikt bij patiënten met een verminderde nierfunctie.

Voor een optimaal effect wordt aanbevolen om op een lege maag (of enkele uren na een maaltijd) te consumeren na het legen van de blaas, bij voorkeur 's avonds voor het slapengaan.

Formuleringen die nitroxoline bevatten (meestal in capsulevorm) zijn ook geschikt voor de behandeling van acute of chronische urineweginfecties, waaronder cystitis. De standaarddosis is driemaal daags één capsule en de duur van de behandeling wordt bepaald door de behandelend arts. Dergelijke geneesmiddelen zijn ook geschikt voor profylaxe tegen de ontwikkeling van terugkerende infecties.

Krampstillers ontspannen de gladde spieren van de blaas en de urinewegen, wat de urinestroom vergemakkelijkt. Er worden geneesmiddelen gebruikt die enkele van de volgende antispasmodica bevatten:

1. Flavoxaat.
2. Butylscopolamine.
3. Oxybutynine.
4. Drotaverinum.

Ze verlichten effectief spierspasmen en hun effect manifesteert zich meestal binnen een uur na inname.

Het gebruik van krampstillers wordt niet aanbevolen voor prostaathypertrofie, urine-incontinentie, myasthenia gravis, paralytische ileus, actieve bloeding, nier- en leveraandoeningen.

Pijnstillers (paracetamol, ibuprofen) worden gebruikt om pijn te verlichten en ontstekingsremmende geneesmiddelen (zoals ibuprofen) worden gebruikt om de zich ontwikkelende ontstekingsreactie tegen te gaan.

Krampstillers verlichten ook pijn, maar het belangrijkste verschil ligt in het werkingsmechanisme van de verschillende groepen.

Ibuprofen en zijn analogen uit de groep van niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen bestrijden actief pijn, ontsteking en koorts (bij ernstige infecties ontwikkelen zich naast lokale manifestaties in de blaas en de urinewegen ook systemische symptomen zoals koorts).

Dergelijke preparaten zijn ook geschikt voor zwangere vrouwen, ook tijdens borstvoeding. Kortdurende therapiekuren (symptomatische verlichting van de aandoening) brengen geen ernstig risico op bijwerkingen met zich mee.

Een aantal kruidengeneesmiddelen winnen steeds meer aan populariteit in de strijd tegen de symptomen van blaasontsteking. Ondanks het feit dat veel gegevens uit klinische onderzoeken tegenstrijdig zijn, geven veel mensen er de voorkeur aan om geld uit de natuur te vertrouwen, vooral bij milde manifestaties van acute cystitis.

Enkele van de meest populaire, zeer geadverteerde en door veel vrouwen geprefereerde kruidenremedies bevatten de volgende kruiden:

• berendruiven: gebruikt voor verschillende ziekten van het uitscheidingssysteem vanwege het desinfecterende, diuretische en pijnstillende effect;
• bosbessenbes: voorkomt dat bacteriën zich in het blaasslijmvlies vasthouden, heeft een diuretisch effect en helpt bij het verwijderen en uitwassen van bacteriële agentia, heeft ontstekingsremmende, antiseptische en diuretische effecten;
• peterselie: verstevigt gladde spieren, helpt urineophoping te verwijderen en is vooral geschikt voor vochtretentie en prostaathypertrofie;
• paardestaart: ontstekingsremmend en helpt snel wonden en zweren in weefsels te genezen.

Het wordt aanbevolen om veel vocht te drinken (twee tot drie liter), meestal water of ongezoete thee, vermijd koffie, koolzuurhoudende dranken en alcohol. Dieet en dieet hebben ook een significante invloed op cystitis.

Het is noodzakelijk om een goede intieme hygiëne te handhaven, maar niet te overdrijven, omdat te frequent gebruik van zepen, intieme gels en ontsmettingsmiddelen het tegenovergestelde effect kan hebben en de vaginale flora kan verstoren, wat vervolgens de penetratie van bacteriën en andere pathogene micro-organismen aanzienlijk zal vergemakkelijken en beïnvloeden de urethra en blaas.

Behandeling van cystitis is zelfs bij mildere vormen van de ziekte noodzakelijk, voornamelijk om de ontwikkeling van complicaties van verschillende ernst (zoals pyelonefritis), evenals een chronisch proces of frequente terugvallen van de ziekte te voorkomen.

Om de ontwikkeling van infectie bij risicopatiënten te voorkomen, wordt het voorkomen van verkoudheid, het handhaven van goede hygiëne, regelmatige lichaamsbeweging, goede voeding, voldoende drinken en het gebruik van voedingssupplementen met bromelaïne, vitamine C, vitamine E, vitamine B6 aanbevolen.

Wanneer de eerste symptomen van de ziekte verschijnen, moet u onmiddellijk uw arts raadplegen, omdat een tijdige diagnose en behandeling van deze aandoening het risico op complicaties en gevolgen op de lange termijn aanzienlijk vermindert.