Als jij niet

2024 Auteur: James Gerald | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 14:14

Het verhaal van hoe Assepoester verliefd werd op een beroemde muzikant

Je zult mijn verhaal niet leuk vinden, want daarin verandert Assepoester weer in Assepoester en wordt de knappe prins alleen gelaten met zijn engelachtige verschijning, talent van God, een prachtig koninkrijk en een trein van dienstmeisjes. Maar wees niet boos, want ooit geloofde ik ook in een sprookje …

Ik hoorde zijn liedjes op de radio, zag het beeld op tv, meisjes in eenlaags verspreide posters met zijn schattige gezicht uit winkelschappen. Ze dromden rond in de kleedkamer, wachtend op het idool om hen te signeren. Zijn binnenkomst was bedekt met woorden van liefde en het telefoonnummer moest verschillende keren worden gewijzigd, omdat de fans op de meest wonderbaarlijke manier de gekoesterde nummers herkenden en, onvermoeibaar aan de wijzerplaat van het telefoontoestel draaiden, ze met hun telefoontjes overwon. Hij was beroemd … (Waarom was hij? Zijn muziek dendert nog steeds van overal. Het is gewoon het verhaal waar ik je over vertel, voor mij, het verleden, dat geen plaats heeft in het heden.)

Ik ben een jonge, maar reeds gevestigde journalist, de hoop van de redacteur, zijn favoriet. Geloof me"

De deur wordt geopend door een pas geschoren en aangenaam ruikende man in korte broek en T-shirt, heel huiselijk en doet maar vaag denken aan dat beeld op het scherm.

- Ik protesteer, doe onderweg zijn schoenen met hoge hakken uit en egaliseer in hoogte met de muzikant.

Ik ging lekker zitten in een gemakkelijke stoel. Terwijl Hij een geurig drankje voor me maakte, begon het gesprek op de een of andere manier vanzelf. Ik begon hem ook "jij" te noemen. En op een gegeven moment voelde ik: we zijn goed samen! Ze zette de recorder aan. Heb het uitgeschakeld. Nu is de "duty" -cassette afgelopen, en de reservecassette. Het telefoonsnoer wordt uitgetrokken, de mobiele telefoon is vergeten en we zijn allemaal aan het kletsen. Hij zet weer koffie. Ik wil duidelijk niet verspreiden. Hij pakt een gitaar en zingt zijn liedjes.

Dan een lang afscheid:

Een kus op de wang brandde me. Ik word verliefd. In zijn muziek. In zijn koffie. Op zijn lippen…

* * *

Ik blijf bewust laat op de redactie: ik schrijf een artikel, bekijk foto's, GEEN CONCERT! Ik ben niet gek om te geloven dat hij plannen voor mij heeft. Hij flirtte gewoon zodat ik goed over Hem kon schrijven. Nou, ik zal schrijven! En met dit interview maak ik een einde aan onze relatie. Laat anderen gek worden van liefde voor hem! Ik ben een redelijke vrouw en ik geloof niet in verhalen met een happy end, waarin Creep in een prinses verandert.

De volgende dag ging in een roes voorbij. Ik herinner me dat ik iets schreef, ergens heen ging, met iemand sprak. Dan de hele avond achter de computer, typend.

Moe. Ze zette de radio harder aan, leunde achterover in haar stoel: ik rust vijf minuten en ga weer aan het werk.

Iets doet pijn aan mijn hart! Verdorie! Een radio-ontvanger vliegt brullend van de tafel: wie liet ze Zijn liedjes spelen als ik alles wil vergeten?! Ik til de squelching-box op: Godzijdank is hij niet gecrasht! Ik zet hem harder: hij heeft mooie liedjes…over liefde…het interview moet gelezen worden…

Het is al 22:00 uur! Ik blader door mijn notitieboekje: Zijn concert begon om 9 uur. Het is een uur voor mij om er te komen … Ik heb geen tijd … ETEN!

Besloten was: ik ga zeker naar de club waar hij vandaag optrad, koffie, nee, thee…

Ik heb niet eens tijd om verrast te worden, Zijn lippen zoeken voortdurend naar mijn lippen, het hele gezicht is al bedekt met kussen!

* * *

Ik trok in bij mijn favoriete artiest. Hij zette nog steeds koffie voor me. Hij zong liedjes. Ik woonde bij een geweldige prins in Zijn kasteel. Maar er was altijd iets donkers en slecht.

Verbazingwekkende wezens zijn mensen, ze hebben hun hele leven geprobeerd om de geluksvogel bij de staart te grijpen, en zodra ze erin slagen, geven de bewoners van de planeet zich niet over aan een volledig gelukkig moment, ze wachten op problemen. Ik zou het gezicht krabben van de persoon die dacht dat er achter de lichte streep altijd een donkere zit. Immers, als we aan het slechte denken, trekken we bewust duistere krachten naar ons toe. Ik vroeg ook elke dag: "Het kan tenslotte niet altijd goed zijn? Je moet wachten op iets smerigs uit het leven. Ik moet me op het ergste voorbereiden" … Dus ik deed het!

We konden geen genoeg van elkaar krijgen. Ik nam verlof van de redactie om overal bij hem te zijn. Eindeloze concerten. In beweging. Een reeks beroemde persoonlijkheden. Hangouts. Presentaties. Mijn onmisbare trui en spijkerbroek zijn vergeten, vervangen door prachtige outfits. Is het lelijke eendje veranderd in een zwaan? Open achterkant. Ongelooflijke kapsels. Verblindende glimlach. De reflectie in de spiegel schreeuwt: "Je bent een prachtige vrouw!"

Er zijn veel bekenden uit de showbusiness verschenen: muzikanten, regisseurs, producers. Ik herinnerde me mijn beroep en begon de functie te gebruiken. Vergaderingen, interviews, telefoontjes… De redacteur was blij met mijn vruchtbaarheid, en mijn favoriete muzikant bracht me minder vaak koffie naar bed. Geleidelijk aan begonnen we van elkaar weg te gaan: hij werkte 's nachts, rustte overdag, maar ik weigerde steeds vaker om met hem naar het concert te gaan, want toen vloog ik de hele dag door de afvoer, omdat ik wilde slapen en dacht helemaal niet aan werk.

Dan scènes van jaloezie:

* * *

Nu namen ze me bewust niet meer mee naar allerlei feestjes. Als de aandacht die eminente mannen me eerder toonden mijn geliefde gevleid had, brengt het Hem nu uit balans. Hij wordt boos als ik iemand aan de telefoon heb.

-

Voor mij waren zulke woorden een klap. Ik realiseerde me dat Hij niet blij was met mijn successen: hoe beter ik iets doe, hoe harder Hij mijn overwinningen verdraagt. Ik moest een grijze muis worden, er volledig in oplossen. Wees een onderdanige slaaf van je meester. Onthoud je plaats.

Hij ging op een andere tour en liet me alleen met mijn gedachten. Ik moet een keuze maken! En dan, het toeval wil dat op een mooie ochtend de telefoon gaat: de jonge regisseur biedt aan om een van de hoofdrollen in zijn film te spelen. Ik ga auditie doen, wetende dat ik zal falen. Zodat je jezelf later op oudere leeftijd geen ongebruikte kansen verwijt. En ik ga door de selectie! Ze keuren me goed voor de rol, de repetities beginnen, lange kostuummontages, nacht proppen van tekst …

De geliefde komt. Ik deel mijn vreugde, als reactie vliegt het:

* * *

Ik pakte mijn spullen en vertrok. Ik speelde mijn eerste rol in een film, want het contract was al getekend en er was geen weg meer terug. Ik werd bijna dronken (in de omgeving waarin ik me bevond was het een normaal verschijnsel: velen dronken, gebruikten drugs…) Ik stopte bewust met tv kijken en naar de radio luisteren, ging niet naar sociale evenementen. Slechts één keer stond ik mezelf toe om de samenleving in te gaan, toen er een filmvoorstelling was met mijn deelname.

Hij! Door het enorme boeket gele rozen waar ik zo dol op was, merkte ik Hem niet meteen op. Toen kromp alles ineen en luisterde naar de smeekbeden van de muzikant om terug te keren, om alles opnieuw te beginnen, woorden van liefde. Maar hoe kun je iemand vergeven die je ooit een hoer noemde?

Ik kan niet de schaduw van een ster zijn, hoewel een van de helderste. Het is beter om zelf te proberen je weg naar de hemel te vinden dan je hele bestaan op aarde door te brengen.

Ik keerde terug naar de journalistiek en vergat de cinema. Soms zag ik mijn oude kennissen uit de wereld van de showbusiness en was niet langer verbaasd over de gelijkenis van hun lot: constant onder een groot aantal mensen, ze waren eenzaam, vriendinnen veranderden de een na de ander, maar niemand bleef hangen naast de beroemdheid voor een lange tijd.

* * *

Onlangs ontving ik een pakket per post. Toen ik uitvouwde, ontdekte ik een nieuw album van mijn muzikant, waarop de inscriptie door Zijn hand was gemaakt: "Als het niet voor jou was …" ???