Leeslessen

2024 Auteur: James Gerald | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 14:14

Plato vertelde ons: "Het boek is een domme leraar." Toen ik klein was, hield ik echt niet van lezen. Mijn ouders waren constant "geïnteresseerd" in wat er op de uithangborden stond, maar tevergeefs. In plaats van kleurrijke boeken nam ik een touw in mijn handen en rende naar de punkers op de binnenplaats. Maar in de vijfde klas, nadat ik had besloten iets aan mijn poppendochter voor te lezen voordat ik naar bed ging, slikte ik Dunno stilletjes door. Leuk gevonden. En toen begon het: "Alice in Wonderland", "The Wizard of the Emerald City", "The Kingdom of Crooked Mirrors" en vele andere bestsellers voor kinderen.

Later waren er literatuurlessen met serieuze werken van grote auteurs. En ik lees regelmatig Kuprin, Yesenin en zelfs Mine Reed. Maar zodra hij verliefd werd op de student met de bruine ogen, verdween Poesjkin met zijn "Dubrovsky" naar de achtergrond. Toen ik me liet meeslepen door scheikunde, bleef 'Oorlog en vrede' in mijn geheugen hangen als iets onbegrijpelijks met enorme alinea's. Ten slotte verhinderde mijn eerste wandelingen onder de sterren met een eerstejaarsstudent me om Misdaad en straf goed te lezen …

En toch heb ik de rijke wereld van de literatuur volledig leren kennen. Geleidelijk aan vulde mijn plank met fotoalbums en souvenirs zich met boeken. Degenen die werden geadviseerd door vrienden, die werden gegeven door ouders en wat overbleef van klasgenoten. De boeken die ik las in de metro, bij saaie colleges, met sporen van koffie en fleurige boekenleggers, groeiden soepel uit tot een kleine bibliotheek. Hoewel het klein, een beetje bont en armoedig is, is het van mij.

Een huis zonder boeken is als een lichaam zonder ziel

Als ik bij iemand op bezoek ga, let ik altijd op de thuisbibliotheek. Psychologen zeggen dat je veel over een persoon kunt leren van je 'boekachtige' verslavingen. De keuze voor dit of dat boek hangt immers direct af van ons karakter.

Fantasie, mystieke en 'gotische' romans worden volgens de statistieken vooral door jongeren gelezen. Als je bibliotheek wordt gedomineerd door Ray Bradbury, de gebroeders Strugatsky en Stephen King, dan is het mogelijk dat je in het leven veelbewogenheid en acute ervaringen mist.

Misschien bent u te correct in uw oordeel en wordt u vaak pedanterie verweten? Nou, dat is niet zo erg. De fantasiewereld is echter een fictieve, sprookjesachtige wereld waarin je levendige emoties ervaart. Dus misschien is het de moeite waard om de gebruikelijke manier van leven te veranderen, en zal de behoefte om je in te leven in de helden van Max Fry vanzelf verdwijnen?

In boekwinkels zijn romans, detectives en actiefilms de bestsellers. Als je nette stapels boeken van Shilova of Marinina op je planken hebt staan, dan kunnen we met vertrouwen zeggen dat er weinig romantiek in je leven is en dat je geen haast hebt om je dromen waar te maken. Meisjes die een zwak hebben voor romans hebben waarschijnlijk nog geen beslissing genomen in hun persoonlijke leven: ze zijn niet erg doelgericht, ze houden ervan om "in de wolken te blijven".

Wat betreft degenen wiens thuisbibliotheek wordt gedomineerd door Russische en buitenlandse klassiekers, zeggen psychologen dat dit meisjes met karakter zijn. Ze hebben een rijke innerlijke wereld en in de regel zijn zulke jonge dames betrouwbare vrienden en levensgezellen. Maar het kan zijn dat ze een beetje ouderwets zijn in hun oordelen en soms is het niet gemakkelijk voor anderen om hen heen.

Alles in het leven is echter relatief. En als je gretig de romans van Daniela Still leest, betekent dit niet dat je IQ lager is dan dat van een zevenjarig kind. Maar wat als je alleen de klassiekers herkent en geen metroreis compleet is zonder een bundel poëzie? Dit betekent natuurlijk niet dat je een "blauwe kous" bent. Moderne jongedames hebben een grote verscheidenheid aan "bookish" voorkeuren.

Ik kan met het volste vertrouwen zeggen dat u gelijke tred houdt met de tijd als er modieuze schrijvers als Coelho, Murakami en Akunin in uw bibliotheek worden aangetroffen. Dezelfde J. K. Rowling leest immers de hele wereld en het zou gewoon onvergeeflijk zijn als "Harry Potter en de Vuurbeker" niet per ongeluk op je boekenplank zou rondslingeren. In onze dynamische tijd hebben we inderdaad haast om alles te weten, haast om op de hoogte te zijn.

Daarom vinden we het niet erg om geld te verdienen voor 's werelds bestsellers, waar kennissen, collega's en zelfs dikke tantes in de rij over praten. Het is tenslotte in de mode om Dan Brown te lezen.

Onthoud alles

Ik heb zo'n ontdekking lang geleden gedaan: heldere, gedenkwaardige boeken worden altijd geassocieerd met een bepaalde fase in het leven of met een gebeurtenis. Je moet tenslotte toegeven dat wanneer je een werk herleest, op de een of andere manier de tijdsgeest wanneer je het voor het eerst leest vanzelf naar boven komt. Hier komt bijvoorbeeld uit de eerste regels van de "Arc de Triomphe" Remarque "de zomersessie van het eerste jaar naar voren, mijn luie wentelen op het koele balkon en dromen van een vijfdejaars student Roma. De eerste keer dat ik Gone With the Wind las, was het winter. En nu, terwijl ik door mijn favoriete passages in de roman blader, duik ik in die ijzige avonden toen ik laat in de keuken zat met een kop zoete cacao en de vastberaden schoonheid Scarlett benijdde.

Ook psychologen bevestigen mijn ontdekking. Het is bekend dat wanneer we het boek voor de tweede keer lezen, we een "mini-excursie" naar het verleden ervaren. Onze hersenen 'herinneren' zich even gebeurtenissen, indrukken en soms zelfs geuren van het moment waarop dit boek voor het eerst werd gelezen. Misschien is dit niet altijd volledig mogelijk, maar soms kan een soort geheugen heel duidelijk flitsen. In feite zijn dergelijke "excursies" erg belangrijk, omdat hun uiterlijk betekent enerzijds dat het boek de juiste indruk heeft gemaakt en anderzijds dat uw geheugen onbeperkte mogelijkheden heeft.

Trouwens, soms adviseren psychologen je zelfs om je favoriete jeugdboeken te herlezen. Zogenaamd 'trainen' we ons geheugen op deze manier en bovendien heroverwegen we onszelf en ons handelen. Uiteindelijk is het gewoon handig.

Probeer iets uit het schoolcurriculum te herlezen - en je duikt in die verre wereld van zorgeloze jeugd. Trotse Onegin, sluwe Chichikov, vreemde Raskolnikov - het voelt alsof je ze ergens hebt gezien en meer dan eens hebt ontmoet. De helden die door de pen van de klassieker zijn vereeuwigd, zijn immers ook in het echte leven te vinden.

Typisch, de smaak van een modern meisje verandert met de snelheid van het licht. Daarom zitten onze thuisbibliotheken steeds vaker vol met ongekende variëteit: Toergenjev zij aan zij met Vogue-bestandensets en Maupassant met culinair advies. En steeds minder vaak wenden we ons tot deze "domme leraren", tenzij we alleen een andere geadverteerde bestseller kopen. Natuurlijk vragen mensen in boekwinkels de laatste tijd steeds meer naar Russische klassiekers - Boelgakov en Dostojevski zijn verkoopleiders geworden dankzij tv-shows. Eerlijk gezegd heb ik na het zien van "De meester en Margarita" zelf het gelijknamige werk nog eens herlezen. Maar is het echt nodig om slachtoffer te zijn van TV PR om van de grote klassieker te genieten? Ik wil tenslotte dat het voedsel voor de geest ook lekker en gezond is.

"Boeken zijn een hulpmiddel om wijsheid te implanteren", zei Yan Amos Kamensky ooit. In onze snelle tijd hebben we echter geen haast om wijs te worden.

Uit een recente opiniepeiling in Rusland bleek dat 67% van de respondenten geen gebruik maakt van bibliotheken, 35% geen boeken in huis heeft en 58% de voorkeur geeft aan romans en detectiveverhalen.

Het feit dat Rusland al lang niet meer de meest lezende macht ter wereld is, horen we immers al lang. En zelf streven we er steeds meer naar om met een lichte detective "hun hoofd leeg te maken" om na de werkdag even over te schakelen en uit te rusten.

"Fictie verfrist het hoofd echter goed, maar dringt niet door in de ziel", zoals een van de beroemdheden zei. Dus misschien is het de moeite waard om je op te frissen met Lermontov of Tsjechov? Ik denk dat over tien jaar de ziel hiervoor "dankjewel" zal zeggen.