Hoe je niet verkracht wordt?

2024 Auteur: James Gerald | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 14:14

Er was een zeer onaangename episode in mijn leven die verband hield met een poging tot verkrachting.

Ik was twintig jaar oud. Ik kwam naar Moskou voor een sessie. De trein arriveerde om vier uur in de ochtend. De metro begon om zes uur. In afwachting van de opening, dwaalde ik rond het treinstation van Koersk. Het waren toen roerige tijden (niet voor niets dat ze nu de "dashing nineties" worden genoemd), en het was mogelijk om overal gangster-uitziende mensen tegen te komen. Vooral op het station! Maar u zult overdag geen vertegenwoordigers van wetshandhavingsinstanties met vuur vinden. En hier, zou je kunnen zeggen, nacht. Alleen wijnglazen en tavernes werken. En nu dumpt een dronken blanke man een van deze etablissementen. Carlo Pasolini's gekreukte trainingspak en laarzen. De meest gangster chic van die tijd! Hij ziet me, spreekt, ik antwoord iets. Geen geflirt, gewoon om beleefd te zijn. Maar toen ik op het punt stond te vertrekken, pakte hij mijn hand en zei: 'Ik wil praten, blijf. Als je probeert te vertrekken, spuug ik in je gezicht!" Ja Ja precies! Ik stelde me dit spit voor en bleef. De man vertelde me iets en zei toen: "Laten we nu naar mij toe gaan." Ik resoluut - "Nee!" Maar hij had alles al beslist. En toen ik wegglipte, volgde hij me in de metro. Hij "leidde" me als een echte detective. Toen ik bij de juiste halte uitstapte, verliet hij ook de auto. De tijd was vroeger, net dageraad. Er zat geen enkele passagier in de naderende tram. Ik ging zitten. De deuren stonden op het punt te sluiten toen hij, mijn achtervolger, de tram opreed. Hij plofte naast me neer op de stoel en begon mijn knieën te grijpen, probeerde in mijn handen te knijpen en knoopte toen mijn gulp los. Ik vocht terug en huilde. Ik weet niet wat hem nuchter maakte - onze "sparring" of mijn tranen, maar plotseling liet hij me gaan, keek me verbijsterd aan en vroeg: "Wil je echt niet bij me zijn?" Ik schudde mijn hoofd. De man sloeg me, riep me een keer in zijn eigen taal en stapte bij de allereerste halte uit…

Olga Volodarskaya is de auteur van detectiveverhalen boordevol actie. Haar laatste boek, uitgegeven door Eksmo, heet His Majesty the Case.

Dit was ook mijn stop! Maar ik heb er nog twee gereden. En toen keerde ze te voet terug en huilde de hele weg. Eerst van opluchting, dan van vernedering en tenslotte van woede. En op jezelf en op hem. Over het algemeen was de ziel walgelijk. En ik was erg bang om hem opnieuw te confronteren. Dit poging tot verkrachting herinnerde me vele jaren.

Ik herinnerde me deze aflevering pas na vijf jaar zonder te huiveren. Toen ik me realiseerde dat ik daar grotendeels zelf debet aan was. En toen ik me dat realiseerde, trok ik verschillende conclusies.

Eerst. Het is beter om als onbeleefd, wild, vreemd of zelfs abnormaal te worden beschouwd dan als een benaderbaar meisje. Daarom, als een persoon die geen vertrouwen wekt, zich tot jou wendt, is het beter om langs te gaan en te doen alsof je zijn oproep niet hoort.

Tweede. Wees niet bang. Geen enkele bedreiging. Niet om jezelf in een domme of vernederende positie te bevinden. Als iemand me nu had gezegd: "Als je probeert te vertrekken, zal ik in je gezicht spugen!" Ik zou zo'n kreet hebben laten horen! Ik zou gewoon uit mijn longen schreeuwen "Help!"

Het is gemakkelijker om in het gezicht te spugen dan in de ziel te spugen. Bovendien is het gemakkelijker om de eerste te ontwijken.

Derde. Het is noodzakelijk om mannen duidelijk te maken dat JIJ NIET DERGELIJK BENT. Immers, degene die me bijna verkrachtte, geloofde tot het laatste moment dat ik gewoon instortte. Anders had de vraag niet geklonken: "Wil je echt niet bij mij zijn?" Dat wil zeggen, ik had nog steeds het geluk dat de man, terwijl hij mij achtervolgde, nuchter werd.

Vierde. Je moet je hoofd koel houden. Paniek vertroebelt de geest en in gevaarlijke situaties is het erg belangrijk om verstandig te denken. Een goede vriendin van mij vertelde me dat ze bijna verkracht was door… een taxichauffeur! We zijn eraan gewend om niet bang voor ze te zijn. En toen werd een of andere ontoereikende persoon gepakt. Hij reed haar naar een braakliggend terrein en begon haar lastig te vallen. Ze verzette zich, maar toen ze besefte dat de krachten niet gelijk waren, veinsde ze een epileptische aanval. Ze kreeg stuiptrekkingen en kwijlde. Ze was ook klaar om zichzelf nat te maken (iemand vertelde haar zijn verhaal, en daarin liet de verkrachter zijn intentie pas varen nadat het slachtoffer zichzelf beschreef), maar de taxichauffeur was zo bang dat hij mijn vriend uit de auto duwde.

Vijfde. En het belangrijkste. Gevaren moeten worden vermeden. Waarom dwaalde ik rond op het station, en zelfs in de directe omgeving van hotspots? Het was noodzakelijk om een plaats in de buurt van het politiebureau te kiezen (dat was het zeker) en te gaan zitten.

Waarom zijn wij meisjes, vrouwen zo onvoorzichtig? 'S Nachts snijden we het pad af bij de binnenplaatsen, als we haast hebben, zitten we in de eerste auto die we tegenkomen, we vertrouwen willekeurige kennissen, soms virtuele.

Om de een of andere reden lijkt het ons dat DIT iedereen kan overkomen, maar ons niet. Maar dit is niet zo! Meisjes, het gevaar ligt op de loer voor ieder van ons. En voor ons eigen bestwil en voor het welzijn van onze dierbaren, moeten we ze vermijden. Madonna, zo lijkt het, ooit gezegd. “Elke vrouw wordt verkracht in haar seksuele fantasieën. Maar geen van hen zou graag in het echt verkracht worden!”